Afgelopen vrijdag was ik op de Ashram. Ik deed mee aan de vuurceremonie, vroeg in de ochtend om 6 uur. Om mij heen zaten 4 mannen, allen zo rond de 65 jaar. Gegrond in zichzelf, verbonden met hun eigen diepe wijsheid. Allen vertelden ze me hun verhaal, over het keerpunt in hun leven, waar ze kozen voor zichzelf ipv het voldoen aan de maatschappelijke normen van succes. Voor Sven was dit het tijdelijk verliezen van het vermogen om te kunnen lopen. Na het tegensputteren en boosheid over zijn verlamming kwam hij uiteindelijk tot inzicht, over zichzelf en de manier waarop hij zijn leven leefde en hiermee wegbleef van zijn ware essentie. Succesvol, geld als water, carrière op tv en het opzetten van legio bedrijven. Om uiteindelijk na dit alles bij zijn eigen waarheid thuis te komen, in zichzelf. De reis naar binnen ipv naar buiten.
En ik kom er steeds meer achter dat het niet uitmaakt waar we dit doen. Zo vertelde Merel me, die al ruim 2 jaar op de Ashram woont, dat mensen die in organisaties werken zichzelf de vraag moeten stellen waarom ze daar zijn en onderdeel willen zijn van een machine. Haar oordeel was van haar gezicht af te lezen. Volgens mij is het leven niet zo zwart wit en gaan we ieder ons eigen pad. De waarheid is niet alleen te vinden op een berg, in een Ashram of tijdens een retraite. De waarheid is overal te vinden, mits je binnenin jezelf kijkt. Op die manier kan de waarheid overal bestaan. Groei is overal te vinden. Overal waar we in contact staan met anderen. Want daarin ligt de essentie, het durven staan voor jezelf. Je eigen innerlijk uitspreken en het beschermen van jouw grenzen. Of je dat nu doet in een Ashram, op een berg of middenin een bedrijf. Een mooiere wereld begint bij iedere ziel die durft te gaan staan. Voor zijn eigen innerlijke stem, zijn eigen innerlijke gevoel. We hebben niet de tijd om met z’n allen naar een berg te gaan. De berg is hier. In iedere organisatie, in ieder moment waarin we in contact zijn met anderen. De tijd is nu om voor jezelf en je innerlijke stem te gaan staan. Hoe meer we opgeven van onszelf, onszelf ‘weggeven’ en overslaan, hoe zwaarder het leven wordt. Hoe meer we gaan staan voor dat wat we diep van binnen voelen en weten, hoe meer het leven ons nieuwe mogelijkheden geeft. Mogelijkheden die licht voelen, een gevoel van opluchting geven en die ons in verbinding brengen met elkaar en bovenal met onszelf. Deze verbinding vraagt om waardering. Waardering voor jezelf, voor dat wat er in je huist, jouw ware geluid. Of het nu in een Ashram is of middenin een Partnermeeting in Amsterdam. Het maakt niet uit. We hoeven er nergens voor naartoe. Durf je te gaan staan, daar waar je nu bent? Ga staan, ben er voor jezelf, zie jezelf, vertrouw jezelf. Wees er voor jezelf. Pas dan kan het leven er voor jou zijn. Pas dan ervaar je de diepe verbondenheid met al wat een is. Het licht en de liefde, de oer essentie van ons bestaan. Deze essentie wacht op je en zal je voor iedere stap die je zet richting jezelf belonen. Rust is de beloning, rust, liefde, vrijheid en verbondenheid. Het daadwerkelijk diep van binnen gelukkig zijn. Alleen vanuit die plek creëren we met elkaar dat wat de wereld mooier maakt en nodig heeft. Al het andere is er maar voor één reden. Ons bezighouden en daarmee weghouden van onze essentie. Het is van een afstandje een machtig mooi spel wat zich overal afspeelt. De Ashram, de berg en middenin een Partner meeting in Amsterdam.
Ben trouw aan jezelf, boven alles. Waar je ook bent. Dat is ware vrijheid en waar geluk in dit leven. Deze vrijheid ligt nooit buiten jezelf. Deze vrijheid ligt in jezelf. Kies voor het leven, ga staan, spreek je uit, verbind met jezelf en daarmee met anderen. Heb jezelf lief en leef zoals het leven bedoelt is🤍